چرا تنبیه بدنی بچه ها ممنوع است و تاثیری هم ندارد؟ - اوربیتال نور

به گزارش اوربیتال نور، بسیاری از والدین بعضی مواقع بچه ها خود را کتک می زنند. کارشناسان اکیدا توصیه می نمایند که والدین از تنبیه بدنی بچه ها خودداری نمایند. با خواندن این نوشته درباره اثرات منفی کتک زدن و اینکه در عوض چه باید کرد بیشتر بیاموزید.

موضوعات کمی، بیشتر از ضرب و شتم کودک در بین والدین بحث و جدل ایجاد می نماید. اما با وجود اینکه بیشتریت والدین در بعضی مواقع از تنبیه بدنی برای بچه ها خود استفاده نموده اند، طبق گفته آموزشگاه اطفال آمریکا (AAP)، بسیاری از کارشناسان و سازمان ها مخالف آن هستند. وقت آن رسیده است که والدین ضرب المثل های قدیمی با این مضمون را کنار بگذارند که می گوید کتک پدر و مادر خوب است.

آموزشگاه اطفال آمریکا (AAP) در سال 2018 بیانیه ای قوی صادر کرد و به والدین توصیه کرد که بچه ها خود را کتک نزنند، بر اساس انبوهی از مطالعات که نشان می دهد این تکنیک انضباطی بیش از آنکه مفید باشد، ضرر دارد.

بیانیه تازه AAP شامل داده هایی است که نشان می دهد بچه هایی که در سال های اولیه شان کتک خورده اند، بیشتر سرکشی می نمایند، در دوران پیش دبستانی و مدرسه رفتار پرخاشگرانه تری از خود نشان می دهند و خطر ابتلا به اختلالات سلامت روان و اعتماد به نفس پایین تری دارند.

جورج دبلیو هولدن (George W. Holden)، دکترای تخصصی، استاد و رئیس گروه روانشناسی دانشگاه متدیست جنوبی و نویسنده کتاب والدین: دیدگاه پویا، شرح می دهد: والدینی که گهگاه کتک می زنند، افراد بدی نیستند. او درباره این موضوع حدود 25 سال مطالعه نموده است اما تعداد زیادی از تحقیقات در این زمینه وجود دارند و تقریباً همه آن ها اثرات منفی قابل توجهی را در ارتباط با تنبیه بدنی یافته اند.

در اینجا، ما با کارشناسان صحبت کردیم تا درباره بحث و جدل پشت موضوع کتک زدن و بعلاوه روش های جایگزینی برای ایجاد نظم و انضباط که آن ها به جای آن توصیه می نمایند، بیشتر بدانیم.

چرا والدین کتک می زنند؟

به گفته دکتر هولدن، بعضی از والدین کتک می زنند زیرا معتقدند این یک تکنیک انضباطی موثر است. دکتر هولدن می گوید: شاید آن ها به وسیله والدینشان کتک خورده باشند، بنابراین آن ها فکر می نمایند که این راه درستی برای برقراری انضباط است. کتک زدن اغلب از نسلی به نسل دیگر منتقل می گردد. بعلاوه ممکن است والدین به وسیله یک مقام قابل اعتماد دیگر مانند کشیش یا رسانه هایی مانند برنامه های تلویزیونی و فیلم ها تشویق شوند که کتک بزنند.

اما حتی با وجود اینکه بعضی از والدین هوادار کتک زدن هستند، بیشتریت آن ها معمولاً قصد کتک زدن بچه ها خود را ندارند. آن ها این کار را از روی عصبانیت، تحریک یا ناامیدی انجام می دهند.

دکتر آلن ای. کازدین (Alan E. Kazdin) پروفسور و پژوهشگر روان شناسی و روان پزشکی بچه ها در دانشگاه ییل که روش فرزندپروری کازدین را ابداع نموده است، می گوید: والدین ناامید می شوند زیرا تکنیک هایی که معمولاً استفاده می نمایند گاهی اوقات کار نمی نمایند و همه چیز برتر می گردد. این والدین لزوماً فکر نمی نمایند کتک زدن کارساز است و اغلب بعد از آن پشیمان می شوند.

آیا تنبیه بدنی بچه ها موثر است؟

تقریباً هر متخصصی موافق است که تنبیه بدنی بچه ها شکل مؤثری از ایجاد نظم و انضباط نیست. مطالعات روانشناختی بی شماری می تواند این ادعاها را تأیید کند و AAP نیز موضعی علیه تنبیه بدنی بچه ها اتخاذ نموده است.

دکتر ویلیام کولمن (William Coleman)، متخصص اطفال از مرکز توسعه و یادگیری در دانشگاه کارولینای شمالی و رئیس سابق کمیته AAP درباره جنبه های روانی اجتماعی سلامت کودک و خانواده می گوید: AAP کتک زدن را تایید نمی نماید، زیرا در دراز مدت موثر نیست، می تواند به عزت نفس کودک آسیب برساند و می تواند باعث آسیب جسمی گردد. یک نظرسنجی در سال 2016 درAAP نشان داد که بیشتر پزشکان اطفال آمریکایی نیز مخالف تنبیه بدنی هستند. به گفته این سازمان، از 787 متخصص اطفال مورد آنالیز، تنها 6 درصد نگرش مثبتی نسبت به کتک زدن داشتند در حالی که 2.5 درصد انتظار نتایج مثبت از کتک زدن داشتند.

چرا کتک زدن اینقدر بی تاثیر است؟ این کار رفتار انسان را تغییر نمی دهد زیرا صرفاً اعمال منفی را در کوتاه مدت سرکوب می نماید. دکتر کازدین می گوید: شما می توانید یک کودک را بزنید و او به علت یک اثر مبهوت نماینده متوقف می گردد. لحظه یا روز بعد، می تواند دوباره آغاز کند. به عبارت دیگر، کودک روی اشتباهی که انجام داده است تمرکز نخواهد کرد. او فقط بر درد کتک زدن تمرکز خواهند کرد.

دکتر الیزابت گرشوف (Elizabeth Gershoff)، استادیار دانشکده مددکاری اجتماعی در دانشگاه میشیگان، با این نظر موافق است. او می گوید: اگر بچه ها ضربه بخورند، فوراً کاری را که انجام می دهند متوقف می نمایند. اما در آینده این باعث توقف آن ها نمی گردد. وقتی مردم می گویند که کتک زدن کار می نماید، احتمالاً در حال کتک زدن هستند و کار دیگری انجام نمی دهند.

چرا تنبیه بدنی بچه ها باعث نظم نمی گردد؟

در حالی که کتک زدن ممکن است در لحظه احساس ترس را در کودک شما ایجاد کند، اما در دراز مدت باعث بهبود رفتار نمی گردد. در واقع، کتک زدن منظم عمل کتک زدن را عادی می نماید و می تواند منجر به رفتار پرخاشگرانه گردد که ادامه درگیری بین شما و فرزندتان را تشویق می نماید.

بچه ها به والدین خود به عنوان الگو نگاه می نمایند. رفتار پرخاشگرانه فقط باعث ایجاد رفتارهای منفی بیشتر در کودک می گردد.

AAP در بیانیه خود، بعلاوه آزار کلامی را محکوم نموده و شرح داده که فریاد زدن به گونه ای که باعث توهین، تحقیر یا شرمساری کودک گردد نیز اثرات منفی بر رشد مغز دارد.

تحقیقات نشان می دهد که بچه های که در معرض استرس سمی قرار می گیرند، بعداً در ظرفیت های شناختی آن ها تغییراتی ایجاد می گردد.

اثرات منفی تنبیه بدنی بچه ها

کتک زدن مکرر با بسیاری از پیغامدهای نامطلوب روانی، عاطفی و رفتاری مرتبط است. در اینجا بعضی از اثرات منفی، بر اساس تحقیقات و مطالعات کتک زدن آورده شده است.

• رفتار پرخاشگرانه و ضد اجتماعی

دکتر رابرت لارزلر (Robert Larzelere)، دانشیار توسعه انسانی و علوم خانواده در دانشگاه ایالتی اوکلاهما، هشدار می دهد که کتک زدن از روی ناامیدی این پیغام را به کودک می فرستد که اگر ناامید هستی، فقط می توانی به هر کسی که از او عصبانی هستی حمله کنی. بچه های که به وسیله والدینشان مورد ضرب و شتم قرار گرفته اند، ممکن است زمانی که احساس عصبانیت یا ناراحتی می نمایند به کتک زدن متوسل شوند. آن ها بعلاوه بیشتر درگیر خشونت خانگی و ضرب و شتم بچه ها خود هستند.

• خطر بیشتر مسائل سلامت روان مانند افسردگی و اضطراب
• افزایش احتمال سوء مصرف مواد در آینده
• عملکرد ضعیف در مدرسه و آزمون های استاندارد
• اثر بر رشد شناختی

دکتر هولدن می گوید: کتک خوردن بچه ها ممکن است تأثیرات منفی بسیار ظریفی بر رشد مغزشان داشته باشد.

• افزایش خطر مسائل جسمی مانند بیماری قلبی، سرطان و مسائل تنفسی
• ارتباط کتک زدن با مرگ زودرس

دکتر کازدین می گوید: ما فکر می کنیم که این به علت استرس و از کار افتادن سیستم ایمنی است.

• روابط ضعیف والدین و بچه ها

دکتر هولدن می گوید: والدینی که از کتک زدن استفاده می نمایند، کمتر با کودک رابطه ای با کیفیت دارند. بچه ها ممکن است آغاز به ترس از والدین خود نمایند و در کوشش برای اجتناب از تنبیه بدنی خود را بیان ننمایند.

AAP می گوید: احتمال آسیب جسمی در اثر کتک افزایش می یابد، به خصوص اگر کودک کمتر از 18 ماه باشد. بعلاوه، اگر والدین به علت مسائلی مانند مسائل مالی یا مسائل روحی استرس داشته باشند، تهدید به تنبیه شدیدتر می گردد. دکتر کلمن می گوید: اگر والدین به رفتار فیزیکی خود ادامه دهند، شدت آن افزایش می یابد و این خطر آزار را افزایش می دهد.

جایگزین های بهتر برای تنبیه بدنی بچه ها

خوشبختانه، والدین برای ترویج رفتار خوب در بچه ها احتیاجی به کتک زدن ندارند. دکتر گرشوف می گوید: والدینی که بچه هایشان را کتک نمی زنند، همچنان تنبیه می نمایند؛ آن ها فقط این کار را به گونه ای انجام می دهند که شامل ضربه زدن نمی گردد. اگرچه بعضی از والدین ممکن است تنبیه بدنی بچه ها را با نظم و انضباط یکی بدانند، گرشوف می گوید این دو مترادف نیستند: انضباط آموزش است؛ کتک زدن تنبیه است.

نکته کلیدی استفاده از تاکتیک های انضباطی مثبت است که متناسب با سن رشد کودک باشد. برای مثال، دکتر هولدن هنگام برخورد با بچه ها نوپا توصیه می نماید که حواس آن ها را از اقدامات منفی منحرف کنید یا از وقوع آن در وهله اول جلوگیری کنید. دکتر هولدن می گوید: والدین اغلب انتظارات نامناسبی درباره رفتار کودک خردسال دارند. آن ها از بچه ها خردسال بیش از حد انتظار دارند. آن ها باید موقعیت ها را به گونه ای ساختار بدهند که باعث این درگیری نشوند.

بچه های بزرگ تر از ارتباط با والدینی که بر همکاری و توسعه یک رابطه محبت آمیز متمرکز هستند سود می برند. دکتر کازدین می گوید: والدین باید به رفتار مورد نظر با سه ویژگی واکنش نشان دهند: تحسین افراطی، بیان مجدد رفتار و ابراز محبت. رفتارهای منفی باید با تنبیه خفیف و مختصر مانند ایجاد فاصله یا سلب امتیازات کنترل شوند. والدین بعلاوه باید ارتباطات باز را ترویج نمایند و به وضوح شرح دهند که چرا رفتار منفی قابل قبول نیست.

AAP با این نکات موافق است. این سازمان اشکال سالم انضباط را توصیه می نماید، مانند تقویت مثبت رفتارهای مناسب، مشخص محدودیت، تغییر جهت و مشخص انتظارات آینده.

AAP یک انجمن حرفه ای با نفوذ است که نماینده حدود 67000 متخصص اطفال در سراسر آمریکا است. اما این تحول در تفکر درباره نظم و انضباط والدین فقط به متخصصان پزشکی محدود نمی گردد. به نظر می رسد که این روزها کمتر والدینی که بچه ها خود را بزرگ می نمایند، از تنبیه بدنی بچه ها حمایت می نمایند. در یک نظرسنجی در سال 2013، حدود نیمی از والدین زیر 36 سال گزارش دادند که بچه ها خود را کتک زده اند. در میان تمام نسل های قدیمی، این عدد 70درصد یا بیشتر بود.

این سه مرحله را برای تنبیه مؤثر فرزندتان امتحان کنید:

• رابطه مثبت و حمایتی والدین و فرزندی برقرار کنید که به فرزندتان علتی برای نشان دادن رفتار خوب بدهد.
• از تقویت مثبت برای تشویق فرزندتان به رفتار درست بهره ببرید.
• در صورت لزوم، از روش های انضباطی دیگری مانند تایم اوت یا سلب امتیازات مورد علاقه فرزندتان برای مدتی بهره ببرید.
• الگو باشید. حفظ آرامش را در اولویت قرار دهید، با این درک که فرزندتان به شما نگاه می نماید تا نمونه ای از رفتار او باشید.
• قوانین و محدودیت هایی را مشخص کنید که می توانند به طور مداوم در بین همه مراقبان کودک اجرا شوند. نباید برای فرزند شما مراقب خوب/بد با چند شیوه مراقبت وجود داشته باشد. اطمینان حاصل کنید که قوانین با استفاده از زبان مناسب سن به زبان بیان می شوند.
• مدام رفتارهای خوب را تحسین کنید. به رفتارهایی که می خواهید فرزندتان تکرار کند توجه کنید. زمانی که او رفتار خوبی از خود نشان می دهد، مشاهده کنید و تشویق کنید.
• هم زمان، بدانید چه زمانی پاسخ ندهید. نادیده گرفتن یک رفتار بد، برای مثال اگر کودکی به علت اینکه اجازه بازی با آی پد را نداشت، خود را روی زمین می اندازد، راه خوبی برای کاهش آن رفتار با گذشت زمان است. در این صورت، کودک می آموزد که پرخاش و عصبانیت، آی پد را به او نمی رساند.
• از تجربیات گذشته درس بگیرید. چه چیزی باعث بدرفتاری فرزند شما می گردد؟ اگر می توانید یک محرک را شناسایی کنید، آیا راه هایی برای جلوگیری از آن یا حداقل آمادگی بهتر برای آن وجود دارد؟ اطمینان حاصل کنید که فرزندتان می داند اگر با درخواست های شما موافقت نکند یا در یک موقعیت خاص رفتار نادرست داشته باشد، عواقب آن چه خواهد بود.
• تغییر مسیر رفتار بد. این کار را نکن را به عملی تبدیل کنید که فرزندتان می تواند انجام دهد. به عنوان مثال، اگر کودک شما یک اسباب بازی را از یک همبازی خود می گیرد، به کودک خود اسباب بازی یا فعالیت دیگری را پیشنهاد دهید تا نوبت به او برسد. از همین طرز فکر برای موقعیت های برنده/بازنده بهره ببرید.
• زمانی که یک قانون شکسته می گردد، تایم اوت بگیرید. کودک خود را از آن موقعیت برای مدت زمان از پیش مشخص شده، که می تواند یک دقیقه به ازای هر سال سن باشد، دور کنید. در یک عبارت کوتاه شرح دهید که چرا این کار را انجام می دهید. هنگامی که فرزندتان بزرگ تر شد، تایم اوت را با گفتن به تایم اوت برو و وقتی آرام و آماده بودی برگرد اعلام کنید. این می تواند به کودک شما بیاموزد که احساسات، اعمال و پیغامدهای آن ها را درک کند.
• اگر این رفتارها در سن کودک شما رایج است، درباره استراتژی هایی که باید بهره ببرید، با پزشک اطفال خود صحبت کنید. در صورت احتیاج، یک روانشناس بچه ها و بعلاوه خدمات اجتماعی می توانند کلاس های والدین را برای هدایت یا حمایت بیشتر ارائه دهند.

سخن پایانی

به گفته AAP، تحقیقات در 20 سال گذشته نشان داده است که تنبیه بدنی بچه ها باعث افزایش پرخاشگری در بچه ها خردسال می گردد و در تغییر رفتار نامطلوب آن ها بی تاثیر است. مطالعات بعلاوه کتک زدن را با افزایش خطر اختلالات سلامت روان و اختلال در رشد مغز مرتبط دانسته اند. پس از این کار حذر کنید و راهکارهای جایگزینی که در این نوشته پیشنهاد داده ایم را به کار گیرید.

منبع: Parents